De ingredienten zijn simpel. Zon, gegarandeerd boven de 35 tot 40 graden, de prachtige bergen van Sierra Nevada, trails, droogte en een groep ultralopers die het nog leuk vinden ook om 5 dagen af te zien en er 220 km gaan hardlopen.
Misschien was het niet helemaal slim geweest om een hele zware 83 km Ultra Ardennen Mega trail te lopen de week voor de AAUT. Vooral niet in het fikse tempo waarin ik die afgeraffeld had. Ik heb de week erna fikse spierpijn in mijn bovenbenen gehad en een ietwat geirriteerde knie. Met name door de rappe maar hele steile afdalingen.
Allemaal niet heel erg want ik was supertrots op die overwinning. Maar ik moest er wel een kleine rekening voor betalen in Andalusia.
Dag 1 was een etappe van 39 km.
Die begon met een klim van 11 km. Daar voelde ik al gelijk dat ik niet hele goede benen had. Dus ben ik ontspannen naar boven gelopen al kletsend met anderen.
De lange afdaling die erna volgt vanuit het bijna maanlandschap ging ook stroefer dan ik normaal afdaal. Ik voelde mijn rechterknie wat. Maar het landschap overwon het van de benen en de km`s gingen toch vrij rap voorbij. De Andalusia Ultratrail was begonnen.
Dag 2 is traditiegetrouw de zwaarste dag. Er was, om hem nog zwaarder te maken, een lus aangemaakt met 400 extra hoogtemeters. Het is prachtige route maar er zit een heel zwaar stuk klimmen en dalen in wat via een singletrack omhoog en ook omlaag gaat.
De checkpoints liggen ongeveer om de 11 km. Daar kun je alleen water bijvullen, voor de rest ben je selfsupported.
Die dag heb ik bijna heel de dag met Tiffany en Pascal gelopen. We liepen ongeveer hetzelfde tempo en zo liepen we kletsend, oplettend en soms stil de zware km`s.
Ik kreeg vooral door het afdalen wat meer last van de knie. Dat resulteerde in een soort kompensatie van het andere been. Ik probeerde rechts wat te ontzien.
De etappe was lang, 48 km. Op 36 km heb ik overwogen om eruit te stappen maar heb uiteindelijk gekozen om even op de checkpoint mijn knie te ijzen en de laatste 12 door te lopen.
Wel heb ik daar het besluit genomen om dag 3 niet te lopen maar op de mtb te stappen.
Zo liep ik de etappe uit en begon dag 3 op de fiets.
Paul had een mtb voor mij geregeld en zo kon ik samen met Andrew het parcours heen en weer rijden om de lopers de weg te wijzen, te supporten en te monitoren of het met iedereen goed ging. Het was ook op de fiets flink bikkelen. Met name de steile klimmen zijn op de mtb zwaarder dan om te lopen. Maar de compensatie is afdalen. Dat is heerlijk!
Zo kwam ik bijna aan 50 km fietsen en werd ook deze dag een succes. Veel lopers waardeerde het erg dat ik overal even was.
Dag 4 zou het misschien verstandiger zijn geweest om te fietsen, dat was ook mijn bedoeling. Maar de Franse Journalist van wie ik de fiets had kunnen `jatten` wilde die etappe zelf fietsen. En om niets te doen zag ik niet zitten dus besloot ik te gaan lopen.
Van checkpoint naar checkpoint en kijken hoe het zou gaan.
De eerste 2.5 uur gingen prima, geen last, ik liep heerlijk en het parcours was prachtig. Een deel single track tussen het brem en anderen bloemen.
Maar na 3 uur ongeveer begon de knie wat te trekken. Een gevoel alsof er een band omheen zit. Ik besloot om bij cp van 30 km te stoppen. Niets forceren.
Maar cp 3 was boven ver weg van alles. Cp 4 was in een dorp bij een bar. Dat wist ik nog van het vorige jaar. Ik besloot naar 40 km door te lopen en daar te stoppen. (De etappe zou 58 km zijn maar was 52 km)
Bij 40 km meldde ik mij af en heb ik de bar leeg gekocht. Na zelf 5 cola op te hebben gedronken, 3 koffie en heel veel tapas heb ik vervolgens alle lopers die kwamen voorzien van flesjes cola. De bar heeft de grootste omzet ooit gehad.
Het was werkelijk een waar genoegen om de lopers zo blij te zien met een flesje cola.
Ik voelde mij verder prima en ws had ik de 52 km ook kunnen lopen maar ik wilde niet forceren. Bij eerdere massages bleek mijn aanhechtingen rond mijn knie wat verdikt te zien.
Met verstandig lopen, niet over de grenzen gaan wist ik dat het goed zou komen.
Dag 5 voelde ik in de ochtend al dat mijn knie goed voelde. Dat bleek. Ik liep als een raket, vloog de heuvels op en af. Een adembenemende route, het vervulde mij met een intens gevoel van geluk. Als je heerlijk loopt en op zo`n mooi parcours dan bestaat de rest van de wereld niet meer. Ik haalde alle lopers in die een half uur eerder waren gestart en maakte met iedereen even een praatje om vervolgens mijn eigen tempo weer te vinden.
Het was voor mij ook een terugblik op de afgelopen week en was vooral content met het verstand waarmee ik heb gelopen. De fietsdag was een wijs besluit en een goede training.
Was de Mega Ardennen Trail dan niet heel slim de week ervoor, deze week heb ik dan wel slim gelopen.
Wat vooral ook voor mijzelf opvalt is dat ik het afgelopen jaar echt progressie heb gemaakt.
Ik kan veel meer naar boven rennen waar ik ervoor doorliep. Ik ben sterker geworden.
Dat is toch ook een mooie conclusie in de laatste etappe van de week!
Wederom was het een prachtige week. De groep ultralopers die samen komt is steeds weer een belangrijke factor van een stage-race.
Leuke mensen met mooie cv`s. Veel lol, veel respect en vooral veel plannen maken omdat er zoveel moois is te lopen in de wereld!
Er is nog wel het eea te vertellen over de race qua voeding, drinken en medical kit. Daar zal ik nog een aparte blog aan besteden.
Hieronder de eerste beelden onderweg genomen met de JVC camera.
BART- Ultrasport 