Slovenie is een ontzettend mooi outdoor land en mede daardoor zet de organisatie van AR Slovenie al 10 jaar een mooie race neer. Een mooie en voor adventure race principes een goedkope race. De organisatie doet er alles aan om de racers alles te bieden, zowel qua race als qua faciliteiten. Een camping als basecamp, eten, shirt en buff en iedere vrijwilliger die klaar staat voor de racer.
Vrijdag ochtend om 6 uur stapten we in de bus voor een trip naar Piran.
Een prachtig plaatsje aan de kust. Daar Was de start om half 11 en die begon met een oriëntatie loop door het oude vissersdorpje Piran. Een wirwar van nauwe steegjes waar er 8 punten te vinden waren. We hadden ons opgesplitst in 2 en samen met Paula rende ik de steegjes door. 
Nico en Guido pakten de andere 4 punten. Het laatste punt konden we niet vinden, of anders, we vonden hem uiteindelijk maar het had aardig wat tijd gekost. Als laatste team vertrokken we voor 2 km zwemmen. Zeker al een half uur later dan de andere teams.
2 km zwemmen is lang en zeker met stroming en golven tegen. De punten waren onder water te vinden. Via de kaart moest je oriënteren op wat je aan de kust zag.
Guido oriënteerden ons langs de punten en dook ze op. Alhoewel het leek of we niet vooruitkwamen. Ik gaf 3 keer over tijdens het zwemmen van de happen zout water in mijn maag. Het luchtte wel steeds op.
Een optie was nog langs de kant lopen en het water in als je ongeveer bij de cp was. Maar bij de briefing was gezegd dat je de cps zou kwijt raken als je niet zou zwemmen. Dus zwommen wij door, later hoorde we dat veel teams hadden gelopen langs de kust.
Via een 2 a 3 km loop tussen de nudisten door kwamen we aan bij de kajaks.
We hadden al besloten om een verre cp te laten liggen om wat tijd in te lopen. Terug kajakken dus, een fikse stroming zorgde ervoor dat de kajak erg naar rechts werd getrokken. Al snel maakte we een wissel, de combi man/vrouw in de kajak had wat meer spiermassa dan Paula en ik en dat ging beter.
Het was serieus bloedheet, je voelde je haast verbranden. Met 35 graden was de overgang voor ons enorm.
Met mooie uitzichten op Piran kwamen we uiteindelijk aan bij een loopsessie. Omkleden, nog een keer insmeren en weg waren we. Langs de toeristen terrassen op weg naar het skate punt.
Daar lag de volgende uitdaging, skaten. We moesten gelijk een tunnel in, die redelijk naar beneden ging. Ik hoorde ineens Paula naast me roepen ‘ik kan niet meer stoppen!!’, redelijk in paniek. Guido en ik riepen nog na hoe ze moest remmen met de benen maar ze verdween uit zicht. Ik kreeg er de slappe lach van, het was zo komisch gezicht.
Buiten de tunnel was ze nog heel en gingen de skates uit en schoenen aan. Nico deed hetzelfde, die vond het ook niets met al die heuvels. 
Guido en ik bleven op de skates heuvel op en af gaan met hier en daar echt slecht wegdek. Na een km of 7 was de wissel en konden we op de fiets. Guido voelde zich al niet heel goed, die begon te overgeven.
Ws een combinatie van veel energie gebruikt met oa het zwemmen. Hij heeft aardig wat meer gezwommen om de cp’s te vinden en op te duiken. En misschien toch een lichte zonnesteek. Met het fietsen zijn we even gestopt, hij kon niets binnen houden.
ORS laten drinken en langzaam ging het beter. Hij trok bij en toen we aan de trekking moesten beginnen was hij weer ok.
Helaas waren we door alles wel een uur te laat bij de wisselplaats. Pats, al onze punten werden gehalveerd. Nou ja, niets aan te doen, we gaan lopen.
Dat was qua temperatuur in ieder geval aangenaam, door een nationaal park (lees donker bos) waar we een bord zagen van de aanwezige wolven.
Daar werd duidelijk dat Paula geen ervaringen heeft met trekkingen. De jongens en ik lopen altijd een stevig tempo en dat lukte nu niet. Geen probleem. Dan passen we het tempo aan. Soms lastig om dicht bij elkaar te blijven lopen omdat er een flink verschil was en je allemaal snel in je eigen ritme gaat lopen mn bij klimmen en dalen.
Uiteindelijk ben ik achteraan gaan lopen zodat we in het donker Paula niet zouden kwijt raken. Dat ik dan degene zou zijn die als eerste opgegeten zou worden door een wolf die me vanachter zou kunnen bespringen was bijzaak.
Het oriënteren was ook lastig in het bos. Rond de klok van 4 uur hebben we uiteindelijk besloten om te checken waar we nu precies waren. Via de gps tracker zag men waar we zaten en gelukkig zaten we waar we ongeveer dachten te zijn.
Na 9 uur lopen kwamen we 5 uur te laat bij het wisselpunt aan. Over en uit.
Gelukkig bracht men ons naar een ander wisselpunt een stuk verder in de wedstrijd.
Dan konden we in ieder geval nog een stuk fietsen. Daar moesten we wel tot 18 uur in de avond wachten want pas vanaf die tijd mocht je die post verlaten.
Beetje chillen/slapen, eten en wat kletsen. Wel heel vreemd. Uit de race en wachten tot je verder mag alleen ben je er wel uit. 
Nou ja, we konden nog een behoorlijke route fietsen en dat is een mooie training. Aardig wat klimmen erin, stukken vlak en zo reden we de nacht in. We waren weer getuige van een tweede keer een prachtige zonsondergang.
Daar kreeg ik voor het eerst samen met Nico een ontzettende slaapdip. Even 15 minuten liggen, klappertandend wakker worden en weer verder. 10 minuten erna kreeg ik een serieuze hongerklop zeg. Alsof ik plots stil stond, het zweet brak me uit en snel heb ik van alles naar binnen gewerkt. Niet heel gek want ik had echt veels te weinig gegeten. Je loopt altijd achter met een AR, dat hoort erbij. Maar mijn maag was de dag ervoor wat van slag geraakt van ws gegiste sportdrank die al uren in de zon hadden staan koken.
Dat zorgde ervoor dat ik al misselijk werd als ik aan eten dacht. Ik at wel steeds wat. Maar uiteindelijk heb ik van de 8 zakken eten nog geen 3 zakken op. Dat is serieus echt te weinig.
Het blijft ook wel bijzonder dat je lichaam toch kan werken met zo weinig intake.
Na 10 uur op de mtb hadden Paula en Nico ons naar de camping genavigeerd.
Uiteindelijk 34 uur geraced in totaal en dnf in de uitslagen lijst.
Zonde dat we heel veel leuke dingen hebben gemist maar goed, het is niet anders.
Je leert steeds weer wat bij, en ook bij deze race hebben we dat gedaan.
Ik heb nieuwe dingen uitgeprobeerd qua materiaal en eten voor het WK. Sommige dingen werkten en sommige dingen niet.
Ook heb ik gezien dat het geen vanzelfsprekendheid is dat een bij elkaar gevoegd team zomaar functioneert. Dat betekent dat je onderweg doelen moet bijstellen en keuzes moet maken.
Ook met oriënteren hebben we weer bijgeleerd.
Fysiek en mentaal goed getraind. Het 2 nachten doorgaan telde deze keer niet echt omdat we een lange rustsessie hebben gehad van 9 uur. Maar dit keer was de warmte op de eerste dag toch ook een fikse energie verslinder.
Ik zal toch echt nog een keer terug moeten naar Slovenië. Dit is de tweede keer een DNF.
3 keer is scheepsrecht zullen we maar denken.
Het verhaal van Paula lees je hier.
0
BART- Ultrasport 